SAAT 14.51

Depremin üstünden biraz vakit geçmesini beklemek kendimce en mantıklı olanıydı. Çünkü o an, insanın hissettiği tarifi imkansız bir acı ve beraberinde tedirginlik, endişe, korku varken bir şeyleri burada yazmak insanlığa aykırı gibi geliyordu.
Deprem esnasında masanın ortasında duran kahve fincanımın bir sağa bir sola gitmesiyle, evdeki herkesin dışarıya çığlıklarla kaçması bir oldu. Tüm mahalle birer birer evlerinden çıkarken herkesin yüzünde tek ifade vardı: KORKU. Kimse beklemedi bu depremi ya da kimse buna hazırlıklı değildi. Herkes depremin sallantısı biter bitmez yakınlarına ulaşmaya çalışırken artçılar devam ediyordu. Beşikte gibi sürekli sallanıyorduk ve haber almak istediğimiz kimseye ulaşamıyorduk. Bunun üstünden 15-20 dakika geçtiğinde bir şekilde hepimiz birbirimize ulaştık ve ben telefonu elime aldığımda artık depremle ilgili haberleri de görmeye başladım. Seferihisar merkezli 6.6 lık (!) depremin bizden götürdüğü şeyler ne olacak ve bunun sonrasında biz neler yapacaktık, merak ediyordum. Önce herkesin afalladığını sonrasında ise birbirine destek olmaya başladıklarını gözlemledim. Can kayıpları ve yaralı sayılarını görmeye başlayınca halime bir yandan şükrederken bir yandan üzülüyordum olup bitenlere. Şimdi belki burada 114 can kaybını ve 1000 küsur yaralının isimlerinden bahsedemem. Veya yıkılan apartmanlarda suçlu kim? Diyemem. Çünkü biliyorum bunların hepsi bir ihmaldi. Ve zamanında olmayan her şey bir gün illa can alırdı. Canım Izmir’im kara günler yaşadı. Ve yaşamaya uzunca süre devam edecek. Çünkü ihmallerin bedelleri çok ağır oldu. Her gün umutla haberlere sarılırken gözyaşları ile uğurladık bir anneyi, babayı, eşi dostu, torunu, çocuğu. Çok canımız yandı, çok üzüldük. Belki bizim hissettiğimiz acı, yakınlarının hissettiği acının yanında ufak kalıyordu. Ama acımız ortaktı işte. Yaklaşık 3-4 gün süren arama kurtarma çalışmalarında, saatlerin değerini anlayabildik. 91.saatte umut olan yavrumuz da bize bunu anlattı. İşte insanlar travmalarla dolu bu süreçte Coronavirüsü bile unutarak canla başla mücadele etti, hayata tutunmak isteyenleri kurtarmak için. Bir düşünün, insan canının ne kadar kıymetli olduğunu depremde öğreten hayatın, aynı zamanda ihmallerle kayıplara dönüştüğünü. Saatler umuttu bizim için. Her enkazdan çıkan sağ insanlar umuttu bizim için. Enkazdan son kişi çıkana kadar umudumuzu hep diri tuttuk. Çünkü enkazdan çıkan bizim eşimiz de olabilirdi, çocuğumuz veya ailemizden biri de…
Her kafadan ayrı ses çıkmaya devam ediyor. Kimi profesör büyük deprem beklerken kimi profesör İstanbul’u gösteriyor. Yahut biri müteahhitleri suçlarken diğeri devleti suçluyor. Herkes kendi düşüncesini yüksek sesle söylerken, hâlâ yardıma ihtiyacı olan insanları unutuyor. Lütfen Izmir’de hâlâ çadırda yaşayan insanlarımız var, onlara yardım elini uzattıktan sonra bir anda bırakmayalım. Hem maddi hem manevî destek olarak, onlarla beraber bu süreci en az hasarla atlatmaya çalışalım. Neticede deprem bir doğal afet ve çözümü sadece “dayanıklı binalar” yapmak. Bunun farkına vararak, bu öğretiden bir ders çıkaralım ve yolumuza öyle devam edelim. Hâlâ canımız yanıyor hâlâ içimiz buruk. Ama bir şekilde hayat devam ediyor, devam etmek zorunda da.
Canım İzmir’im çok geçmiş olsun, Allah bir daha böylesi acı dolu korkuyu bize yaşatmasın🙏🏻
Gönlümden gönlünüze çiçek çiçek sevgilerimle🌸
Eda Çivici