İyi ki Sağlıkçıyım

Yaralansanız, ilk biz geleceğiz yardıma. Kaza geçirseniz, hayatınızı ilk biz kurtaracağız ya da bunların hiçbiri olmayacak hafif öksüreceksiniz bize geleceksiniz, biz bakacağız neyinizin var olduğuna. Sadece zamanımızı değil, emeklerimizi, yaşamımızı size adayacak sizin için iyi olma halini sorgulayacağız. Bazen uykusuz kalacak, koşturacağız peşinizden, bazen yardım eli uzatırken en çok umudunuza tutunmak isteyeceğiz.
1 milyon 61 bin kişiden biri veya niceleri, gece gündüz demeden sizinle olacak, size yardım etmek için var olacak, tek ses olacağız yardımlaştıkça iyileşeceğiz. Peki, sonra ne olacak? Biri gelip sinirine hâkim olamayıp yumruk atacak, dövmeye çalışacak. Biri gelecek hakaret edip kapıyı vurup çıkacak. Biliyor musunuz, Türkiye’de bir yıl içerisinde %72.4 sağlık çalışanının şiddete maruz kaldığını ya da %47.8 inin şiddete şahit olduğunu? Yardım etmek istedikçe, yardıma ihtiyacımız olacak. Yorulup beş dakika kahve içmeye fırsatımız yokken size saatlerce açıklama yapıp, kafanızda soru işareti kalmasın diye uğraşacağız. Peki, sağlık çalışanlarının gerçekten hak ettiği saygı bu mu? Bence değil, her meslek gibi bizim mesleğimiz de kutsal lakin bu kadar şiddeti hangi meslekte görebilirsiniz? Ya da nöbet yoğunluklarını… Biz sizin için varız, sizinle varız. Gündemimizde olan Coronavirüs’e bir bakın, her mesleğin ayrı zorlukları olduğunu göreceksiniz. Tüm mesleklere saygı duyulması gerektiğini de öyle. Pandemi ilan edilene kadar bir sağlıkçı nöbet listesine göre nöbetine gider gelirdi, iş günleri ve saatleri içerisinde çalışır sonra evine gider, ailesi ile ilgilenir ya da kendisiyle ilgilenirdi. Pandemiyle beraber her gün maske taktıkları, eldiven giyip, kat kat giyindikleri gibi güçlü yanlarını, meslek aşklarını da giyindiler. Her sabah evden çıkarken ya da nöbete giderken korkularını, güçsüzlüklerini kapının ardında bıraktılar. Eve dönünce yine o korkularıyla başbaşa kaldılar. Kimi ailesini düşündü kimi çocuklarını. Kendinden önce yine bir başkasının sağlığını… Olur da taşıyıcı olursam ve ailem zarar görürse? Olur da Coronavirüs teşhisi koyarlarsa ve yardım etmem gereken onca insan varken ölürsem? Toplumla beraber psikolojik, fizyolojik ve sosyolojik olarak yıprandılar. Nöbet gecelerinde uykuya hasret kaldılar ama yine de bir kişiyi iyileştirdikten sonra yüzünde tebessüm ile uğurlamanın mutluluğu tüm yorgunluklara ve uykusuzluklara değdi. Ülkece akşam dokuzda sağlıkçıları alkışladık, sağlıkçıların hayatımızdaki önemini gördük. Peki şimdi ne olacak?
Normalleşme sürecine giriyoruz. Kafeler, parklar, işyerleri kısaca Türkiye’de her yer açılıyor ve her şey normal düzenine geri dönüyor. Maske artık hayatımızın bir parçası olacak, kolonyalar, el dezenfektanları da öyle. Ama unutmamalıyız, bu virüs hala bizimle ve bu virüsü öldürmek henüz mümkün değil. Sadece etkilerini azaltabilir ve vücudumuza girmesini önleyebiliriz. Aşıyı bulmak için kat etmemiz gereken yol daha var. Ve biz diğer insanlarla beraber sosyalleşip, ekmek parası kazanmak için aynı havayı soluyacağız. Maskesiz dışarı çıkmadan, kendinizi bu virüsten önleyerek, dikkatli ve bilinçli davranarak hareket edin lütfen. Sadece kendinizi değil, herkesi ve her şeyi düşünmeyi unutmayın…
Tüm sağlık çalışanlarına sonsuz teşekkürler, saygı ve sevgiyle…
Gönlümden gönlünüze çiçek çiçek sevgilerimle.
Eda Çivici