Her sabah aynı saatte; aynı yerde aynı şeyleri yapıyoruz. Her gün kendimize ‘bugün aslında dündü’ diyoruz. Çünkü günler hep birbirinin aynısı. Bize değişik gelen bir yenilik yok hayatımızda. Yaşamaya dair onu anlamaya dair en büyük nimet olarak sunulmuşken ‘ sevmek’ biz onu aklımıza bile getirmiyoruz. Öyle ya daha önemli şeyler var bizim için geçim derdi var, hayat sorunları var, var da var işte! Uçsuz bucaksız bir sorun çukuruymuş gibi geliyor yaşamak her geçen gün zorlaşıyor sanki! Çünkü sevgiyi çıkarmışız hayatımızdan. Bu hayat bulmacasını çözmeye yarayan en büyük koz iken bizim için göremiyoruz onu. Bir gün hiç beklenmedik bir zaman da o kıvılcım yavaş yavaş büyür içimizde. Biz daha ne olduğumuzu anlamadan yüzümüzde bir önceki gün görünmeyen bir tebessüm oluşuyor. Her sabah o saatin çalışı daha güzel geliyor insana, gideceği yol daha kısa, yapacağı işler daha güzel. Hayata, yaşamaya dair yapılan her şey peşine mutluluğu takıp geliyor bize.
Yaşamı gerçek, yasamaya ise sahte algıladığımız bu dünyada artık mutluluk var. sevgi var ve biz artık yaşamı da yaşamayı da hakkını vererek yapıyoruz. İşte biz hayatın anlamını yakaladık, çünkü; YAŞAM DENEN BULMACAYI ÇÖZDÜK…