Bazen de kendini karanlık bir dünyada çaresiz yapayalnız hisseder. Aynı ana babanın çocukları bile olsa kardeşini yabancı gibi görür. Etrafında arkadaş, dost dedikleri bile sırtından vurur insanı. İşte o zaman hayat çekilmez gelir hele birde sevdikleriyse bunlar. En acı gerçek ise: KOCAMAN BİR GÜVENSİZLİK, HAYATTAN BEZGİNLİK, BIKKINLIK… Hepiniz yaşamışsınızdır, bir insana en çok acı veren sevdiklerinin sırtından hançerlemesidir, en güvendiklerinin bile ihtiyacınız olduğunda yanınızda olmamasıdır. Etrafa bakarsınız bir sürü insan, insan, insan. Ne faydaki hiç birinin size bir faydası yok, yine yalnızsınız. Düşünüyorum da niye bu güvensizlik? Niye bu fesatlık? Niye bu kindarlık? Acaba bizler kardeşliği de düşmanlıkla mı karıştırdık? Neyi paylaşamıyoruz ki? Bu kadar mı zor birbirimizi sevmek? Zaman tam bir çığ gibi akıp gidiyor farkında değiliz. UNUTMAYIN: HAYAT ÇOK KISA SEVİN VE SEVİLİN… YOKSA BU HAYAT İŞKENCEYE DÖNER ÇEKİLMEZ…
ASİYE ALATLI