Keşfedilmeyi Bekleyenler

İnsanlık var olduğundan bu yana çatışmalar hiç bitmemiş ve bitmeyecek gibi de görünüyor, kitap okumayı seven bir kişi olmamdan, bunun yanında güncel konuları sürekli takip etmemden dolayı, haksızlığa tepki vermenin çok zor olduğunu da biliyorum. Çoğu zaman toplumda hoş görüyle karşılanmayı beklemek, hiç de öyle kolay değil. Öfke Kontrolüne gelince günümüzde herkesin buna ihtiyacı var.

Bizler geçmişte çok şanslı bir dönemi yaşarken, birçok sıkıntılarımız oldu. Günümüze gelince; Sınır tanımayan bir süreçten geçiyoruz. Yabancı medya ve küresel sermayenin ülkemiz üzerinde yoğun bir ilgisi var, son yirmi sene içerisinde, ülkede ve de ekonomide birçok inişler ve çıkışlar yaşarken, itiraf edeyim, belki de en şanslı kuşak olmanın keyfini de biz yaşadık. Teknolojiyi tanıma fırsatını bulduk, nimetlerini asla inkâr edemeyiz. Manyetolu telefonu da biz kullandık.

Eğer, bu günün koşullarıyla geçmişi kıyaslarsak, günümüzde farklılıkların yaşandığını biliyoruz. Ancak, eskisi kadar misafir perver değiliz, maalesef, yardımlaşma konusunda örf ve adetlerimiz de farklılıklar yaşanıyor.

Günümüzde hiç kimsenin kimseye tahammülü kalmamış, küçük büyük demeden hemen tepki veriyoruz, hal böyle olunca da çıkarların, menfaatin ön planda tutulduğu bir dönemi yaşıyoruz.

Acaba biz mi değişiyoruz. Yoksa zaman mı?

Başarısızlığımızın en önemli faktörleri arasında çalışmanın önemini çok iyi kavramama rağmen yapılan uygulamaların başında, işimizi ne kadar doğru yaptığımız konusunda eksikler olduğu kesin. Araç kullanırken sonuna kadar açtığımız müzik kimimizi mutlu ediyor. Motosiklet kullanırken tek teker yapma alışkanlığımız, bisiklet kullanırken ellerimizi arkaya bağlayıp pedal çevirmemiz, çöpleri olur olmaz yerlere bırakmamız, sigara içerken yanımızdaki küçük çocukları unutmamız, internet kafelerde çocukların savaş oyunlarını tercih etmesi, aslında tanık olduğumuz görüntüler, yaşama bakış acımızın bir göstergesi değil mi?

Bilmediğimiz ise, yaptıklarımızın ve yaşadıklarımızın bize ne kadar çok zarar verdiği.

Planlı yaptığımız hiçbir işimiz var mı? değerleri sınırsızca harcıyor, sonrasında pişmanlık duygularımız ağır basmıyor mu? Nedense, empati yapmayı hiç düşünemiyor, ama canımız yandığında ise suçlu arıyoruz. Temel ihtiyaçlarımız, hatalarımız konusunda, nerede? hata yaptık diye düşüneceğimize hatayı hep başkalarında arıyoruz.
       
Peki, başarı konusunda ne düşünüyoruz?

Birilerini suçlamayla nereye kadar gideceğiz, bizim hiç mi suçumuz yok acaba, sağlıklı düşünmek için neyi bekliyoruz, ayrıca; Kime, neye, hizmet ettiğimizin de bilincinde miyiz?

Keşke ve acabalarla geçen zaman geri gelecek mi? Tüh vah demekle nereye kadar.

Geçmişte tarımsal ürünleri en iyi biz üretiyorduk, yediğimiz her şey mis gibi kokuyordu, ne oldu da her şeyin tadı kaçtı, her şeyden şikâyet eder duruma geldik, aslına bakarsanız hiçbir şey bize uzaydan gelmedi, seçen biz, seçilen biz, bizi yönetenlerde bizim seçtiklerimiz değil mi? Sıkıntıyı kendimiz davet etmiyor muyuz?
Yerel seçimlere çok az bir zaman kaldı, seçim kampanyaları başladı. Yine aynı vaatler yine aynı sözler herkes umudunu bir kez daha tazeleyecek. Peki  bu sorulara cevap aramamız gerekmiyor mu? Artık şikâyet eden toplum olmaktan çok, gerçekleri görmek, bu günlerde en çok söylenen sözlerin başında kime oy vereceğiz kelimesi en popüler kelime olmuş, kim kazanır kelimesi çok popüler oldu. Bu gün yaşadıklarımız vereceğimiz karar doğrultusunda şekillenecek, geçmişte yaşadıklarımızın bedeli bizim için çok ağır oldu, Hâlbuki millet olarak biz çok güçlüyüz. Ne yazık ki, güçlü olduğumuzun farkında olan biz değiliz, siyasi kavgalarla geçen yıllar bize çok şey kaybettirdi, oysa yaşadığımız yer herkese yeter, tek eksiğimiz çalışmak, gençlere sahip çıkmak.

Bundan sonrası da siz siyasilere kalmış. Şenlik tadında bir yerel seçim olsun istiyorum.Ama…?
Mehmet Uyaroğlu